Ὁ Κτίστης καί Δημιουργός τῶν πάντων, ὁ Πανάγιος Θεός, μᾶς ἔκανε τό πιό πολύτιμο δῶρο,  τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Μονογενῆ Του Υἱοῦ. Δέν μᾶς ἔδωσε κάποιον ἐκπρόσωπό Του ἤ κάτι ἄλλο ἐκτός τοῦ ἑαυτοῦ Του.   «Οὐ πρέσβυς οὐδέ ἄγγελος ἄλλ΄ αὐτός Κύριος ἔσωσεν αὐτούς διά τό ἀγαπᾶν αὐτούς» ( Ἠσαΐας 63,9 )

Αὐτό τό μοναδικό δῶρο τό ἔδωσε σέ ἐμᾶς, πού τόν πικράναμε καί τόν πικραίνουμε, πού ἀθετήσαμε καί περιφρονήσαμε τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἔπλασε καί παραβήκαμε καί παραβαίνουμε τίς ἅγιες καί σωτήριες ἐντολές Του.

Ὁ Ἅγιος Θεός καί ὅταν ἐμεῖς ἐγίναμε ἀπό υἱοί, ἐχθροί Του δέν μᾶς ἀποστράφηκε, δέν ἔγινε κι Αὐτός ἐχθρός μας ἀλλά ἔμεινε καί φέρθηκε ὡς εὔσπλαχνος πατέρας.

Γιά ἐμᾶς τά ἁμαρτωλά παιδιά Του ἔφερε τά ἄνω κάτω, ὥστε νά ἀναβιβάσει τά κάτω ἄνω. Καί ὅπως θεολογεῖ στό λόγο του ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος: «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησε , ἴνα ἠμεῖς θεοποιηθῶμεν» ( Περί τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, κέφ.54 ).    Αὐτό εἶναι τό μέγα της εὐσεβείας μυστήριον. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» ( Ἅ΄Τίμ. γ΄16 ).

Κατά δέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό «Θεός ὧν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται καί ἐπιτελεῖται τό πάντων καινόν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν Ἥλιον, δί΄οὐ ἡ ἄπειρός του Θεοῦ ἐμφανίζεται δύναμις. Τί γὰρ μεῖζον τοῦ γενέσθαι τὸν Θεὸν ἄνθρωπον; »( Ἔκδ. ἀκριβής της Ὀρθοδόξου Πίστεως, κέφ. 46 ).

Ὁ οὐράνιος πατέρας μας ἔκανε ὅ,τι ἡ ἀγάπη Τοῦ ἐπέλαβε. Τώρα ἀναμένει τήν δική μας ἀνταπόκριση, τό δικό μας δῶρο, ἀντίδωρο τῆς ἀγάπης Του.

Μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς θέλει κοντά Του γιά νά μᾶς ἀναπαύσει. Ὅ,τι καί νά κάνουμε μακριά Του δέν μᾶς πληρώνει. Τά ἐπιτεύγματα αὐτοῦ του κόσμου δέν μποροῦν νά μᾶς δώσουν τό πλήρωμα πού λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας. Εἴμαστε πλασμένοι γιά τήν θέωση καί χωρίς αὐτήν δέν θά ἀναπαυθοῦμε ὅ,τι καί ἄλλο καί ἄν ἐπιτύχουμε σ΄ αὐτό τόν κόσμο. Αὐτό τό πλήρωμα τῆς χαρᾶς τῆς μεγάλης εἶναι ὁ δρόμος γιά τήν θέωση, τώρα μετά τόν Χριστό ἀνοικτός. Εἶναι ἡ δική μας εὐθύνη νά τόν βαδίσουμε. Ὅσοι πιστοί χριστιανοί ἀγωνίζονται τόν καλό ἀγώνα τῆς μετανοίας, τῆς προσευχῆς καί τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, μιμοῦνται τούς ἐξ ἀνατολῶν μάγους, πού προσέφεραν στό νεογέννητο Κύριο τά δῶρα τους, χρυσόν, λίβανον καί σμύρναν. Μιμοῦνται ἀκόμη τούς θείους ἀγγέλους πού Τόν δοξολογοῦσαν, τούς ταπεινούς ποιμένας πού Τόν προσκύνησαν μέ πίστη καί πρό πάντων τήν Κυρία Θεοτόκο καί τόν δίκαο Ἰωσήφ, πού ὑπηρέτησαν καί συνέργησαν στό μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Κυρίου.

Ὑπάρχουν ὅμως καί αὐτοί πού δέν προσκυνοῦν καί δέν δέχονται τόν Χριστό. Ὅπως δικαίως κατηγορεῖ αὐτούς ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγων: « Πρός ταῦτα τί φασίν συκοφάνται;  Οἱ πικροί της Θεότητος λογισταί;  (Οἱ ἄπιστοι καί οἱ αἱρετικοί ) οἱ κατήγοροι τῶν ἐπαινουμένων; Τά τοῦ πονηροῦ πλάσματος;  » ( λόγος εἰς τήν Χριστοῦ Γέννησιν ).     

Ὅταν ὁ Χριστός ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, γίνη δεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους, τούς ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἀλογία τῶν παθῶν. Ὅπου δέν βασιλεύει ὁ Χριστός, τά πάθη κυριεύουν καί βασανίζουν τούς ἀνθρώπους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν κρίνει κανένα, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε ( Ἰωάν. ιβ,47 ). Ὁ κόσμος ὅμως κρίνεται ἀπό τήν στάση πού θά τηρήσει ἀπέναντί Του.

Ποιά στάση θά τηρήσει ὁ κόσμος, στήν κρίση τῆς νέας τάξης καί τῆς παγκόσμιας  διαφέντευσης  πού αὐτή ἐπιφέρει, μία κρίση πού δέν εἶναι μόνο ὑγειονομική ἤ οἰκονομική, ἀλλά πρωτίστως ἠθική καί ἐν τέλει θεολογική. Θεολογική διότι καλλιεργοῦν τόν Οὐμανισμό καί τόν Οἰκουμενισμό.

Καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι κρινόμεθα, ὅταν δέν ἀξιοποιοῦμε τήν ἀτίμητη δωρεά τοῦ Θεοῦ, ἐάν δέν ἑορτάζουμε ἀληθινά Χριστούγεννα, ἐάν  τά ἑορτάζουμε μέ αὐτάρκεια, αὐταρέσκεια καί φιλαυτία, ἀφοῦ κατά  τούς πατέρες ἡ φιλαυτία εἶναι ἡ μητέρα τῶν παθῶν. Εἶναι ἀσθένεια πολύ βαριά καί δυσθεράπευτη.

Στήν ἐποχή μας καί στήν περίοδο αὐτή μία ἄλλη ἀσθένεια μέ ψυχοσωματικές προεκτάσεις,  ἔχει τρομοκρατήσει τήν πλάση ὁλόκληρη γιατί κάποιοι ἄνθρωποι μπορεῖ νά τό θέλησαν καί ὄχι ὁ Θεός, ὅμως καί τά ἄσχημα τῶν ἀνθρώπων ὁ Θεός τά ἐπιτρέπει, τά παραχωρεῖ καί τά χρησιμοποιεῖ γιά τό καλό του ἀνθρώπου.

Αὐτή ἡ  ἀσθένεια  πού παρουσιάστηκε θά εἶναι ἡ αἰτία μετανοίας καί σωτηρίας  ἤ πλάνης  καί ἐν τέλει ἀπωλείας;  Ἡ ἐπιβαλλομένη  παγκοσμιοποίηση βρῆκε  ἕνα ἐμβόλιο… ὡς «δῶρο»  Θεοῦ,  πού ὅμως  θά εἶναι ὑποχρεωτικό  νά τό κάνει κανείς καί μέ αὐτό θά τόν ἰχνηλατοῦν – « σφραγίζουν »  (βλ. Αγ. Παïσίου Αγιορείτου Λόγοι, τ. Β’ Πνευματική Ἀφύπνιση, σελ. 181) βλ. πνευματική ἀφύπνιση Β΄ σέλ. 181).

«Βλέπετε μή τίς ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διά τῆς φιλοσοφίας καί κενῆς ἀπάτης, κατά τήν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατά τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου καί οὐ κατά Χριστόν.» ( Κόλ, 2.8 ).

Ἡ ἀνθρώπινη μωρία τῆς ὑπερηφανείας καί τοῦ ἐγωισμοῦ ὁδήγησε τούς πολλούς, ἀκόμη καί τόν ὑπερούσιο λαό Του, τούς Ἰουδαίους, ὄχι μόνο νά μήν δεχτοῦν τό δῶρο Του, τόν ἴδιο τόν ὁμοούσιο καί σύνθρονο Υἱό Του, ἀλλά νά τόν ἀποκρούσουν καί νά τόν βγάλουν ἔξω ἀπό τόν ἀμπελώνα καί νά τόν φονεύσουν. «Ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς» ( Ἰωάν. γ΄19).  

Δέν θά μπορούσαμε νά σωθοῦμε , ἐάν δέν ὑπῆρχαν τά ἅγια Μυστήρια τῆς ἐκκλησίας μας, τά ὁποία μᾶς συσσωματώνουν μέ τόν Χριστό καί μᾶς κάνουν κατά τούς ἁγίους Πατέρες σύσσωμους καί ὄμαιμους Χριστοῦ. Νά εἴμαστε ἕνα σῶμα καί ἕνα αἷμα μέ τόν Χριστό. Νά κοινωνοῦμε τά ἄχραντα Μυστήρια. Ὁ Χριστός γίνεται δικός μας, ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ γίνεται δική μας, τό αἷμα Του γίνεται αἷμα μας.

Ὁ ταπεινός Ἰησοῦς περιμένει τά δῶρα μας. Τή μετάνοιά μας, τήν ταπείνωσή μας, τήν συντετριμμένη καρδία μας, τόν πόθο καί τόν ἀγώνα μας, νά καθαρισθοῦμε ἀπό τά πάθη μας, νά τοῦ ὁμοιάσουμε, κατά πάντα, καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Καί ὅποιος ἑνωθεῖ μαζί Του σ΄αὐτή τή ζωή, ἄς χαίρεται, γιατί θά εἶναι αἰώνια ἑνωμένος μαζί Του. Ἔτσι θά συμμετάσχουμε στήν χαρά τῆς Παναγίας, τῶν Ἀγγέλων, τῶν Ποιμένων, τῶν Μάγων. « Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Θεέ, χωρίς Ἐσένα ἡ ζωή μας δέν ἔχει νόημα. Σύ εἶσαι τό Φῶς, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὁδός, ἡ Εἰρήνη, ἡ Ζωή, ἡ μόνη Σωτηρία, ἡ Ἀνάστασή μας. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἐν σπηλαίω γεννηθεῖς καί ἐν φάτνη ἀνακληθεῖς διά τήν ἠμῶν σωτηρίαν, ἐλεῆσαι τόν κόσμο Σου.  Ἀμήν »       

 Κωνσταντίνος Μαυρομουστακάκης, θεολόγος