Το ξερίζωμα του γηγενούς πληθυσμού της πατρίδας μας και η βίαιη υποκατάστασή του από εντελώς ξένο (από απόψεως πολιτισμού, καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας) πληθυσμό δεν είναι καινούρια ιδέα. Χάσαμε πολλές πατρογονικές εστίες μετά από παιδομαζώματα, εξισλαμισμούς, μαζικούς εκτοπισμούς και γενοκτονίες που έχει ζήσει το Γένος μας. Αλλά και σε τούτη την ύστατη πατρογονική γωνιά όπου σήμερα ζούμε, η απειλή της ίδιας της βιολογικής μας ύπαρξης υπήρξε όνειρο των Οθωμανών την περίοδο προ της Εθνεγερσίας του 1821. Έναν αιώνα μετά εκφράστηκε και από το περιβόητο «σχέδιο Καλλέργη». Σαν εφιάλτης που ζωντάνεψε, αυτές οι παρανοϊκές, απάνθρωπες και άκρως επικίνδυνες ιδέες δείχνουν να παίρνουν σάρκα και οστά τις τελευταίες δεκαετίες.

Η Ελλάδα πριν 50 χρόνια είχε αυξανόμενο πληθυσμό, κοινωνική (εθνικοθρησκευτική) ομοιογένεια 98%, λίγα διαζύγια, και ελεγχόμενο αριθμό από φιλήσυχους ξένους οικονομικούς μετανάστες, που εργάσθηκαν στην πατρίδα μας φιλότιμα και πρόκοψαν κοντά στους Έλληνες.

Σήμερα, η μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας την κατατάσσει παγκοσμίως στο χειρότερο 4% του πλανήτη. Θλιβερά ποσοστά διαζυγίων και ολιγοτεκνίας, επικίνδυνη και η μείωση στην κοινωνική μας ομοιογένεια, που ανεπίσημες εκτιμήσεις την κατεβάζουν ίσως και χαμηλότερα από το 70%.

Αυτά δεν συνέβησαν τυχαία: Συστηματική υπήρξε η επικοινωνιακή και νομοθετική επίθεση εναντίον της παραδοσιακής οικογένειας και της τεκνογονίας. Απαξιώνεται, εκχυδαΐζεται, υποτιμάται η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, και το νέο αντικοινωνικό πρότυπο είναι να ζει κανείς για τον εαυτό του, αποκομμένος από την κοινωνία, όχι ως «πολίτης» αλλά ως «ιδιώτης» με την υποτιμητική αρχαία ελληνική έννοια. Και τα ελληνόπουλα μεγαλώνουν ολοένα και πιο απαρηγόρητα, αποξενωμένα από την τρυφερότητα, τις αξίες, τον ποιοτικό χρόνο της γονικής στοργής.

Παράλληλα, επί δεκαετίες, κατά συρροήν παραβιάζονται τα σύνορά μας από παράνομους απρόσκλητους εποίκους, στους οποίους επιπλέον χαρίζεται ευτελώς η ελληνική ιθαγένεια. Οι τελευταίοι, ουδεμία σχέση έχουν με κατατρεγμένους δυστυχείς πρόσφυγες, απέναντι στους οποίους η ιερή ελληνική φιλοξενία είναι μέρος της Παράδοσής μας. Αντιθέτως, πρόκειται για μεγάλη πλειοψηφία ανδρών σε μάχιμες ηλικίες, που δεν έχουν καμμία πρόθεση να αφομοιωθούν ή να ασπασθούν τον πολιτισμό, τις αξίες, τη γλώσσα και τους νόμους της κοινωνίας στην οποία εισβάλουν. Εγκαθιστούν, με τη σιωπηρή συνενοχή ή και ευλογία του πολιτικού συστήματος, σκληροπυρηνικά γκέτο στον τόπο προορισμού τους, επιβάλλοντας την ισλαμική σαρία, άκρως επικίνδυνες υγειονομικές συνήθειες, και την αδιανόητη για ευρωπαϊκές νοοτροπίες ζωή των χωρών, από τις οποίες δήθεν τρέχουν να ξεφύγουν.

Ακούμε από το «κόμμα των πολιτικών κομμάτων» αντιφατικές δηλώσεις: Από τη μία, «τί κρίμα που η Ελλάδα έχει μεγάλη ανεργία και χαμηλούς μισθούς και οι νέοι μας φεύγουν γιατί δεν έχουν μέλλον». Από την άλλη, λένε πως «χρειαζόμαστε πολλούς ξένους για να αναπτύξουν την οικονομία μας και να μας πληρώσουν τις συντάξεις». Δηλαδή, η χώρα μας είναι ιδανικός προορισμός για ξένους αλλά φρικτός για Έλληνες. Μάθαμε και από τον ύστατο «πατριώτη» πρωθυπουργό μας και μια καινούρια λέξη για το νέο εχθρό του, τον «νατιβισμό», δηλαδή το να είσαι αυτόχθονας στην πατρίδα σου.

Αυτός λοιπόν είναι ο μισητός εχθρός του συστήματος: Η αυτόχθων ελληνική ορθόδοξη παραδοσιακή οικογένεια.

Μύθοι και Αλήθειες για την εξέλιξη των γεννήσεων στην Ελλάδα

Μύθος: «Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, ας το δούμε με ηπιότερο βλέμμα, διότι αφορά στην γενικότερη γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού»

Αλήθεια: Σύμφωνα με τις ετήσιες εκτιμήσεις του ΟΗΕ για την ετήσια ποσοστιαία διακύμανση του πληθυσμού, σε σύνολο 232 χωρών, η Ελλάδα κατατάσσεται 223^η (!) με ετήσια εκτιμώμενη μεταβολή πληθυσμού -0,48%, στην οποία ασφαλώς συμβάλλει και η φυγή των νέων μας στο εξωτερικό. Είμαστε δηλαδή παγκοσμίως στο χειρότερο 4% του πλανήτη από πλευράς πληθυσμιακής μεταβολής. Αυτό, δεν είναι θέμα της Ευρώπης αλλά συγκεκριμένα της Ελλάδας. Ποιά κυβέρνηση ανέλαβε, ή θα αναλάβει, την ευθύνη να λογοδοτήσει για αυτό το εθνικό έγκλημα;

Μύθος: «Το πρόβλημα δεν είναι αναστρέψιμο».

Αλήθεια: Οι γεννήσεις το 1980 ήταν 148.134 Έλληνες -δηλαδή 15,4 γεννήσεις ανά 1.000 κατοίκους- και το 2018 μόλις 74.121 Έλληνες, δηλαδή 6,9 γεννήσεις ανά 1.000 κατοίκους. Η ελεύθερη πτώση της τεκνογονίας, -55% σε μόλις 38 έτη (-31% ήδη στη δεκαετία του’80!), και η υποκατάσταση με ξένους πληθυσμούς δεν είναι τυχαία εξέλιξη, αλλά υπολογισμένο αποτέλεσμα αρρωστημένης πολιτικής και νοοτροπίας: (α) συστηματικός εκμαυλισμός των νέων μας, (β) νομοθετική αλλοίωση του οικογενειακού θεσμού, (γ) αφύλακτα επί δεκαετίες εθνικά σύνορα, (δ) ευτελισμός της ελληνικής υπηκοότητας και ιθαγένειας, (ε) φυγή των νέων μας στο εξωτερικό για να αποφύγουν την εξαθλίωση των μνημονίων. Αλλάζοντας τη νοοτροπία μας μαζί, κοινωνία και κυβερνώντες, αντιστρέφουμε τους δείκτες.

[1] Η Επανάσταση του ’21 μόλις πρόλαβε να αποτρέψει τέτοια, κυριολεκτικά, «βιολογική επίθεση στη Ρωμιοσύνη»: ένα εκπονημένο σχέδιο των Οθωμανών να εκτοπίσουν συστηματικά τον γηγενή πληθυσμό Πελοποννήσου και Ρούμελης, και να τον αντικαταστήσουν με ασιάτες μουσουλμάνους. Αργότερα, στη Μικρά Ασία, οι γενοκτονίες του Ελληνισμού από τον αιμοσταγή εθνάρχη των γειτόνων Κεμάλ –πρότυπο για τις μετέπειτα ναζιστικές και σταλινικές μεθοδεύσεις κατά πλείστων λαών- είχαν πάλι αυτόν τον χαρακτήρα: Την αλλοίωση, τον ξερριζωμό και τη βιολογική αντικατάσταση. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται για όποιον λαό επιλέγει να την αγνοεί.