Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει με βεβαιότητα την εποχή του κορονοϊού ως μία περίοδο με πρωτοφανή επίδραση στη ζωή των ανθρώπων παγκοσμίως. Σε ελάχιστο χρόνο, η κοινή λογική αυτοκτόνησε μπροστά στον φόβο, πυροδοτώντας σοβαρότατες αλλαγές σε όλους τους τομείς – υγεία, οικονομία, πολιτική, ανθρώπινες σχέσεις, ψυχολογία, ηθική, θρησκευτική πίστη. Κι αν υπάρχει αρκετός χώρος να αντιληφθεί κανείς πού οδεύει η ανθρωπότητα συνολικά, ωστόσο αξίζει να εστιάσουμε σε όσα συμβαίνουν στον ιδιαίτερο τόπο μας – έναν τόπο με σπουδαία ιστορία και παράδοση, που μπορεί και γίνεται μήτρα πνευματικού δυναμικού για την κάθε νέα γενιά που έρχεται.

Εδώ και δύο χρόνια, η καθημερινότητα όλων μας δεν υφίσταται απλές αλλαγές· αλλοιώνεται, μεταλλάσσεται, μετασχηματίζεται. Μόνο «επιστροφή στην κανονικότητα» δεν είναι. Πρόκειται για μία περίεργη «επανεκκίνηση», ξένη προς την παράδοση και τις αξίες μας και τελικά εχθρική προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μια νέα, λοιπόν, ψεύτικη «Ελλάδα» διεκδικεί με θράσος τη θέση της Ελλάδας που γνωρίζουμε και αγαπούμε. Δύο περιπτώσεις γνωστών στο πανελλήνιο ανθρώπων, που τον τελευταίο καιρό απασχόλησαν τα ΜΜΕ πολύ έντονα, έγιναν οι εκφραστές του πνεύματος της Ελλάδας και της «ψευτο-Ελλάδας».

Ο πρώτος είναι ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης, που αποχώρησε από την παράσταση «Ρινόκερος», όπου πρωταγωνιστούσε, γιατί δεν ήθελε να παίζει μόνο για εμβολιασμένους θεατές, αφού ως γνωστόν, μόνο οι εμβολιασμένοι μπορούσαν να εισέρχονται στο θέατρο. 

Ο εμβολιασμός, ή μη, είναι μια προσωπική υγειονομική επιλογή καθ’ όλα σεβαστή, σε όποια και να καταλήξει ο καθένας μας. Ο διαχωρισμός, όμως, των πολιτών σε κάποιους που έχουν δικαιώματα και σε άλλους που δεν έχουν, εξαιτίας του εμβολιασμού, είναι απαράδεκτος. Έχοντας αυτό το ηθικό κριτήριο, ο Άρης Σερβετάλης αποχώρησε από την παράσταση, ρισκάροντας την καριέρα του. Ο Άρης Σερβετάλης λοιδορήθηκε από τους επικοινωνιακούς υπηρέτες του καθεστώτος, που έχυναν κροκοδείλια δάκρυα ότι τάχα θα άφηνε με ανεύθυνο τρόπο τους συνεργάτες του άνεργους, αφού ήταν ο πρωταγωνιστής. Βεβαίως, κανείς από τους συνεργάτες του κ. Σερβετάλη δεν έμεινε άνεργος, αφού μέσα σε λίγα 24ωρα βρέθηκε αντικαταστάτης.

Παραδόξως, τα ίδια επικοινωνιακά μέσα δεν έδειξαν την ανάλογη ευαισθησία για την τύχη των 7.000 υγειονομικών σε αναστολή εργασίας – ήτοι φορολογουμένων πολιτών καθ’ όλα νομοταγών και υγιών, ανθρώπων με καριέρα, οικογένειες και υποχρεώσεις – που εδώ και αρκετούς μήνες τιμωρούνται περίπου σαν εγκληματίες με πλήρη στέρηση μισθού, για μία προσωπική επιλογή τους να μην υποκύψουν στην κιμαδομηχανή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. 

Ο κ. Σερβετάλης δεν λοιδόρησε κανέναν για τις διαφορετικές επιλογές του, αντίθετα στάθηκε ευγενικός προς όλους. Σεβόμενος τους συνεργάτες του στην όποια επιλογή τους, ο ίδιος επέλεξε να μην εμβολιαστεί και, όταν έπρεπε, αποχώρησε από την παράσταση, τιμώντας την αποστολή του ως ηθοποιός, που οφείλει να «ψυχαγωγεί» (=άγει την ψυχή) και όχι να «διασκεδάζει» (=διασκορπίζει το πνεύμα). Το πνευματικό δυναμικό της Ελλάδας έδωσε τα ποιοτικά διαπιστευτήριά του μέσα από τον Άρη Σερβετάλη. Αυτή η Ελλάδα ξέρει να σέβεται τον πλησίον. Έχει ευγένεια. Ξέρει να αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη και κόστος. Διδάσκει υψηλού επιπέδου πρότυπα, όπως η Αντιγόνη. Επιδιώκει την ομόνοια, χωρίς να απεμπολεί, όμως, την υπαρξιακή της αλήθεια, χάριν μιας επιφανειακής ενότητας.

Η δεύτερη περίπτωση, που αντιπροσωπεύει το πνεύμα της άλλης «Ελλάδας», είναι ο καθηγητής πολιτικής Υγείας – εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς για την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορονοϊού, Ηλίας Μόσιαλος. Η ακαλαίσθητη γκραβούρα που ανέβασε στα social media, με το προσβλητικό για την πίστη μας περιεχόμενο, προκάλεσε «χείμαρρο» αντιδράσεων και κατακραυγής εκ μέρους του απλού ευσεβούς λαού μας, αλλά και την ανακοίνωση διαμαρτυρίας εκ μέρους της Διοικούσας Εκκλησίας της Ελλάδος. Ασφαλώς, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας θα καλωσόριζε μια εξίσου ισχυρή διαμαρτυρία της Ιεραρχίας απέναντι σε όλες τις κατά συρροήν λεκτικές και νομοθετικές ασέβειες και προσβολές του κυβερνητικού επιτελείου – φυσικά συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού – εναντίον της Ορθόδοξης Πίστης. 

Αντιθέτως, η συντεταγμένη πολιτεία έμεινε απαθής και ουσιαστικά συνένοχη με τη σιωπή της στο χριστοφοβικό παραλήρημα του Μόσιαλου. Μας θλίβει αλλά δεν μας παραξενεύει, αφού τόσο η προηγούμενη όσο και αυτή η κυβέρνηση, συμφώνησαν πλήρως μεταξύ τους στην απαλοιφή του αδικήματος της βλασφημίας από τον ποινικό κώδικα. 

Η ανήθικη ανάρτηση του Μόσιαλου ξεδιπλώνει το ήθος της νέας, μετασχηματισμένης «Ελλάδας». Η κάλπικη «Ελλάδα» του Μόσιαλου χλευάζει τον πλησίον και την πίστη του, ενώ την ίδια ώρα υποκριτικά μιλάει για άνοιγμα στο διαφορετικό. Θάβει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι χυδαία και αγενής. Δείχνει αμετανοησία και ανευθυνότητα, που κρύβεται πίσω από το απυρόβλητο της εξουσίας. Σπέρνει την διχόνοια.  Παραπέμπει σε προβληματικά πρότυπα, όπως αυτό του Θερσίτη – ενός αυθάδη, δειλού και φιλόνικου στρατιώτη στον Τρωικό πόλεμο. Οι άνθρωποι που υπηρετούν αυτήν την «Ελλάδα» δεν διστάζουν να ασεβήσουν απέναντι στην αποστολή τους, ακόμα κι όταν υπηρετούν τον λαό από κυβερνητικά πόστα.

Ανάμεσα στην Ελλάδα του Σερβετάλη και την «Ελλάδα» του Μόσιαλου, υπάρχει χαώδης διαφορά πνευματικού δυναμικού. Ανάμεσα στην Ελλάδα της Αντιγόνης και την «Ελλάδα» του Θερσίτη, δεν υπάρχει συμβιβασμός. Εμείς θα μείνουμε ακράδαντα πιστοί στην πρώτη, την αληθινή Ελλάδα. Την Ελλάδα που στην καρδιά της ανθίζει το φιλότιμο, η λεβεντιά, η ευγένεια και η αρχοντιά. Την Ελλάδα που γεννά και, σε πείσμα του χυδαίου καθεστώτος, θα συνεχίζει να γεννά ήρωες και μάρτυρες και αγίους ανά τους αιώνες. 

Πλ@στήρας