Του Σταύρου Κουτρή, υποψηφίου Ευρωβουλευτή της ΝΙΚΗΣ

Η Ελληνική Επανάσταση είναι ιστορικό γεγονός παγκοσμίου σημασίας και εμβελείας. Αποτελεί το επιτυχημένο αποκορύφωμα σειράς άλλων απελευθερωτικών προσπαθειών του Έθνους μας όλους τους αιώνες της Οθωμανικής δουλείας.

Τι έγινε το μακρυνό ’21;

Σταδιακά το υπόδουλο γένος μας:

• Επιμορφώθηκε από σοφούς δασκάλους αλλά και απλοϊκούς ιερείς και μοναχούς.
• Δημιούργησε στρατιωτικά τμήματα, στόλο με πολεμική εμπειρία και στρατιωτικούς αρχηγούς με στρατηγική ευφυία και ηγετικές ικανότητες στη μάχη
• Απέκτησε άρχουσα τάξη με πλούτο
• Εμφάνισε ικανότατους άνδρες με πολιτική επιδεξιότητα και διπλωματική εμπειρία
• Οργανώθηκε μυστικά κατά άριστο τρόπο,
• Αντιλήφθηκε, επιτέλους, ότι έπρεπε να δράσει μόνο του, χωρίς να βασίζεται σε υποσχέσεις, προτροπές και βοήθεια ξένων, και
• Ξέσπασε μαζικά και ορμητικά από το Δούναβη μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο.

Αντιμετώπισε:

• στο διεθνές πεδίο:
• την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία παρά τα παντοειδή προβλήματα, πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, συνοχής που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή, είχε την ισχύ και την θέληση να συντρίψει το επαναστατικό εγχείρημα.
• όλες τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, οι οποίες έχοντας μόλις αντιμετωπίσει τη θύελλα του Ναπολέοντα, είχαν συμπήξει την Ιερά Συμμαχία με κύρια κατεύθυνση την αντίθεση σε κάθε “αναταραχή” που θα μπορούσε να διακυβεύσει για άλλη μια φορά το status quo στην Ευρώπη,
• και στο εσωτερικό τα αρχέγονα μειονεκτήματα της διχόνοιας, της φιλαυτίας και του αρχηγικού ανταγωνισμού.

Κατόρθωσε:

• Να κρατήσει άσβεστη την Επανάσταση επί 9 χρόνια,
• Να συγκινήσει και να κερδίσει τις ψυχές και την υποστήριξη των Ευρωπαϊκών κοινωνιών δημιουργώντας το εκπληκτικό κίνημα του Φιλελληνισμού,
• Να διαλύσει την πανίσχυρη Ιερά Συμμαχία
• Να μεταστρέψει τις πολιτικές θέσεις των μεγάλων δυνάμεων, και
• Να δρομολογήσει νέες στρατηγικές επιδιώξεις των Ευρωπαϊκών δυνάμεων για την περιοχή σε σημείο που στο τέλος επενέβησαν και στρατιωτικά υπέρ του Ελληνικού αγώνα.

Δημιούργησε το πρώτο Ελληνικό κράτος, τον κρατικό πυρήνα του Έθνους, από τον οποίο μέσα στα επόμενα 200 χρόνια με επιτυχίες και αποτυχίες, αγώνες και θυσίες, Κατόρθωσε να παραδώσει σε μας σήμερα μια ζηλευτή από πολλά άλλα έθνη Πολιτεία. Υπήρξε το προοίμιο της εθνικής αφύπνισης και άλλων λαών της Βαλκανικής και σηματοδότησε τον θρίαμβο της αρχής των εθνοτήτων.

Σήμερα το Έθνος, μετά από ανάλογους αγώνες με το όπλο και την πένα, βρέθηκε να έχει δύο Κρατικές οντότητες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θέση ζηλευτή αλλά και πονεμένη.

Κάθε χρόνο, σε Ελλάδα και Κύπρο, γιορτάζουμε την Παλιγγενεσία με παρελάσεις, παραστάσεις και πανηγυρικούς λόγους, αλλά φοβούμαι χωρίς ουσιαστικό αναστοχασμό, νοηματοδοσία και αφορμή για στοχοπροσήλωση για το μέλλον. Θυμόμαστε τι απίθανο κατόρθωμα πετύχαμε το ’21 και πώς;

Κακά τα ψέματα πρέπει να νιώσεις στο πετσί σου τη δουλεία, την ανελευθερία, την αυθαιρεσία του Τούρκου αφέντη. Πρέπει να βλέπεις να χάνεται σε μια στιγμή, με μια αυθαίρετη απόφαση του τυχαίου αγά η γυναίκα σου, το παιδί σου, το βιός σου, να σπαράξει η ψυχή σου για να τραγουδήσεις «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Να πλαντάξεις στο κλάμα για να βροντοφωνάξεις «Ελευθερία ή Θάνατος».

Σήμερα για ορισμένους αυτές οι οδυνηρές εμπειρίες είναι απώτερο παρελθόν. Πώς μπορούν όμως να ξεχνούν ότι οι Κύπριοι αδελφοί μας τις ξανάζησαν πριν 50 χρόνια με τον ίδιο πόνο του αφανισμού, της ατίμωσης και του ξεριζωμού; Πόσο μακρυνό είναι το 1974; Πώς κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι αν το ’21 κατάντησε μια γιορτούλα για το θεαθήναι και το Κυπριακό είναι μακρυνό και ξεχασμένο τότε δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε «σκλαβιά και φυλακή» στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη;

Διαβάζω και δακρύζω από το βιβλίο “Κύριοι πάτε για ύπνο” του Αντιστρατήγου Ελευθερίου Σταμάτη, καταδρομέα, πολεμιστού στη Κύπρο το ’74 με την 31 Μοίρα Καταδρομών, όταν έχει αρχίσει η εισβολή και η Μοίρα ετοιμάζεται στον Πενταδάκτυλο για την νυκτερινή της καταδρομή:

«… Αγναντεύαμε με αγωνία ολοτρόγυρα στον ορίζοντα, παντέχοντας να εντοπίσουμε κάποια ελληνικά αεροσκάφη. Απορούσαμε γιατί αργούν να φανούν. Ψάχναμε στους αιθέρες με την κρυφή ελπίδα να παρατηρήσουμε κάποια αερομαχία. Να ιδούμε κάποια εχθρικά αεροσκάφη να λακίζουν κυνηγημένα για τον τόπο τους ή να διεμβολίζουν τη θάλασσα και να χάνονται στους βυθούς της Ανατολικής Μεσογείου. Αγναντεύαμε με παράπονο την περιοχή αποβάσεως, αδημονώντας να ιδούμε τα πρώτα τουρκικά πλοία να τορπιλίζονται. … Όμως δεν ακούγαμε και δεν βλέπαμε τίποτε από όλα αυτά, χωρίς ωστόσο να μας καταλαμβάνουν οι απογοητεύσεις. Θεωρούσαμε ότι όλα αυτά ήταν θέμα χρόνου. Ότι δεν ήταν δυνατόν να συμβεί διαφορετικά».

Καημένε αγνέ λοχαγέ! Και σε άλλο σημείο, «… Με την πικρή γεύση της ήττας,… με ιδιαίτερα συναισθήματα ενοχής σκεπτόμουν ότι η δική μας γενιά δεν αξιώθηκε να επιτελέσει το ιστορικό της καθήκον και δεν κατόρθωσε να προασπίσει την ακεραιότητα και τα συμφέροντα της πατρίδος. Απεναντίας στιγματίστηκε ανεξίτηλα με την απώλεια εθνικών εδαφών και τη συρρίκνωση του Ελληνισμού».

Και αυτό το στίγμα φέρουμε όλοι μας. Κάνει και την πικρότατη διαπίστωση: «Το δυστύχημα είναι ότι ένα, όχι ευκαταφρόνητο, μέρος της παντοειδούς ηγεσίας αυτής της χώρας σκέπτεται και ενεργεί κατά ιδιοτελή, αντιδεοντολογικό και, εν τέλει, ανήθικο τρόπο. Έτσι δημιουργούνται αρνητικά πρότυπα στους πολίτες, τίθενται ηθικά διλήμματα στους καλούς πατριώτες και παρέχεται εύλογο «άλλοθι» στους συμφεροντολόγους και στους επιρρεπείς της ήσσονος προσπαθείας»!

Όχι λοιπόν, ακόμη και αν οι ηγεσίες ολιγωρούν ή αλληθωρίζουν, οι πολίτες μπορούμε να κρατήσουμε το παράδειγμα του ’21 ζωντανό και να ξανακάνουμε σύνθημά μας το «Δεν Ξεχνώ»  και αγωνίζομαι για την Κύπρο μας.