Άλλη μία επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο αναμένεται να περάσει με την ένοχη σιωπή ή με τις προκλητικές δικαιολογίες των θεσμικών εκπροσώπων μας και – ακόμη οδυνηρότερο – μέσα σε μιαν αύξουσα αδιαφορία της κοινωνίας. 

Εκείνη η μεγάλη ντροπή του έθνους μας – όχι η στρατιωτική ήττα αλλά η κρατική μας λιποταξία – δεν μπορεί πια να κρύβεται. Ούτε και μπορεί να φορτώνεται σε χούντες, σε Αμερικανούς, σε εξωγήινους. Ναι, η προδοσία της τότε στρατιωτικής μας ηγεσίας είναι αδιαμφισβήτητη. Ναι, ο ρόλος των Αμερικανών (και των Άγγλων) ήταν επιτελικός στην Κυπριακή τραγωδία ήδη 20 χρόνια πριν την τουρκική εισβολή. Ναι, ο Παπαδόπουλος απέσυρε την Μεραρχία από την Μεγαλόνησο και ο Ιωαννίδης οργάνωσε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Όμως ποιος ξεχνάει και τη στάση της επίσημης Ελλάδας για το Κυπριακό ήδη από το 1950, ποιος αγνοεί τον ρόλο των Καραμανλή – Αβέρωφ πριν τις συνθήκες που θάψανε τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ και των ιδίων προσώπων κατά το κρίσιμο διάστημα μεταξύ των δύο φάσεων του «Αττίλα»; Αλλά και μετά την εισβολή, ποια ήταν η στάση των κυβερνήσεων της πατρίδας μας έναντι της Τουρκίας ως κατοχικής δύναμης που εποίκιζε το νησί και ανακήρυσσε «ανεξάρτητο» κράτος στον Βορρά του; Πόσα εμπάργκο της επέβαλε και πόσα βέτο έθεσε στις σχέσεις της Άγκυρας με την ΕΕ; Ποια βήματα έκανε η Αθήνα για την σύσφιξη - έστω! - των σχέσεων με την ελεύθερη Κύπρο, τι έκανε προκειμένου να φέρει κοντύτερα τον Κυπριακό ελληνισμό με τον μητροπολιτικό;

Ας αντικρύσουμε την σκληρή αλήθεια κατάματα. Η Τουρκία επωφελήθηκε των αγγλοσαξωνικών μηχανορραφιών κι ανέτρεψε την αναμενόμενη εθνική μας αποκατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, στο έσχατο αυτό απολειφάδι του οικουμενικού ελληνισμού. Αποβιβάστηκε εκδρομηδόν στο νησί και προχώρησε μέχρι εκεί που της επέτρεπαν οι ΗΠΑ, οι οποίες εξασφάλισαν τον «μη πόλεμο» με τους Αραπάκηδες και τους Παπανικολάου στην πρώτη φάση, με τους πολιτικούς στην δεύτερη. Οι δικοί μας ιθύνοντες, παρά την στρατιωτική μας τότε υπεροχή, επικαλέστηκαν πλήθος αστειοτήτων προκειμένου να μην πολεμήσουμε τους… ΝΑΤΟϊκούς μας συμμάχους. Κι έκτοτε δεν λέγεται λέξη για το ενδεχόμενο να ξανακερδίσουμε τα κατακτημένα εδάφη, λες και αυτά μεταφέρθηκαν σε άλλο πλανήτη! Μόνη μας ασχολία είναι τα πολιτειακά μαγειρέματα στις ελβετικές πόλεις, πάντα με αγγλικές συνταγές – κι όλοι ξέρουμε πόσο κακή είναι η αγγλική κουζίνα…

Με δεδομένη την τραγική κατάσταση των ημετέρων ελίτ, η ευθύνη πέφτει στον ελληνικό λαό. Θα συνεχίσει να εναποθέτει τις ελπίδες του σε κείνους που κατέστρεψαν τον κυπριακό ελληνισμό, είτε από ανεπάρκεια είτε από ξενοδουλεία, ή θα αλλάξει επιτέλους νου ώστε να ελπίσει σε κάποιαν αυριανή Νίκη;