Η κρίση των θεσμών στην Ελλάδα έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια χαρακτηριστικά ολικής κατάρρευσης, στην κατεύθυνση του failed state. Αποκορύφωμα ήταν το ασύλληπτο σκάνδαλο των Τεμπών, όπου την εκατόμβη των νέων ανθρώπων ακολούθησε η άνωθεν συγκάλυψη που απογείωσε το κυβερνητικό έγκλημα.

Αποκαλύπτονται λεπτομέρειες ανατριχιαστικής ανευθυνότητας σε σκληρές δομές, όπως των Ενόπλων Δυνάμεων, και με 5 νεκρούς δεν ανοίγει μύτη. Σαρώνεται η χώρα από συμφορές πανευρωπαϊκά μοναδικές (Θεσσαλία, Έβρος…) και υπεύθυνος δεν ανευρίσκεται. Η δημόσια περιουσία εκποιήθηκε μαζικά ελέω Μνημονίων, δίχως να μάθει ο ιδιοκτήτης λαός ούτε τους όρους ούτε την έκταση του ξεπουλήματος. Τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα απαλλοτριώθηκαν στο όνομα μιας «πανδημίας» και επί 3 χρόνια δεν ακούστηκε λέξη.

Η πολιτική σε όλα τα σοβαρά ζητήματα καθορίζεται εξωθεσμικά και μάλλον εξωχώρια. Ο νόμος περί μη ευθύνης υπουργών ζει και βασιλεύει. Ο πρωθυπουργός διορίζει τον κάθε «κηπουρό» του από την Ηρώδου Αττικού μέχρι τον Άρειο Πάγο και αυτή η ιδιοτέλεια διαχέεται σε όλα τα παρακάτω στελέχη και επίπεδα. Η Βουλή κατήντησε μηχανή μετατροπής των ευρωπαϊκών εντολών και των κυβερνητικών ρουσφετιών σε νόμους. Ο κομματισμός εξακολουθεί να σαρώνει κάθε έννοια αξιοκρατίας. Οι ανεξάρτητες Αρχές ευνουχίζονται με διάφορα τερτίπια. Τα κανάλια παίζουν το έργο «ο υπουργός επεμβαίνει και σας κερνάει καφέ» κι αυτό είναι πρώτη είδηση, το εξαφανισμένο ΕΣΡ θα εγείρει ενστάσεις;

Η καταρράκωση κάθε θεσμικότητας από μιαν ασύδοτη, κοτζαμπάσικη εξουσία διώχνει στο εξωτερικό τη νέα γενιά και διαλύει τις ζωές όσων μένουμε πίσω. Ώς πότε;